Oleh: Firdaus
Karapai masuak ka pondok sate Tukang Kipeh co urang
tele. Inyo baturo-turo mengecek surang. Indak tantu ojok. Antah ka sia inyo
madok, indak jaleh ujuang pangke e doh. Sa nyampang coitu, Karapai mulonyo co
urang indak tau, tapi indak talok dek e mancaliak konco palangkinnyo
baturo-turo surung.
“Dima waang mandi tadi? Bantuak urang tasapo dek
antu paburo den caliak,”
“Indak dek masalah mandi e doh, indak pulo dek
karano tasapo doh..”
“Tu dek a?” tanyo Badai tagak pinggang.
“Dek
paja-paja antu tu..”
“Sia nan waang mukasuik?”
“Iyo lah anggok raya bana waang mah. Lah kaleboh
ampok urang sanagari ko, waang indak juo tau lai. Jan labo manggaleh ko sajo
nan waang etong satiok ari. Sakali-sakali caliak juo lah kalua dek waang..”
kecek Karapai tabik suga.
“Indak ado urang di lua doh, kawan…” keceknyo data.
“E.. tumbuang! Iyo sabana ongok waang mah, indak
tau jo kieh. Indak urang minang waang ko doh..!”
“Waden urang Nagari Matiraso. Apo nagari ko indak
masuak Minang dek waang?” tanyonyo sambia tagak pinggang, “waang kan manyuruah
waden mancaliak ka lua, nan den caliak tapi indak adoh sabagai alahnyo doh..”
“Iyo lah ongok raya waang mah…”
“Alah tu, kawan. Cukuik lah waden waang
katai-katai. Kok indak sanang waang, bakirok lah dari pondok dek ko. Kabaji
waang mah. Bakiroklah…!” Badai babaliak tabik suga.
“Alun juo waang bakirok lai!” keceknyo sambia tagak
pinggang.
“Pambangih kawan mah…” Karapai mulai malunak.
“Kalera dek waang. Waang duduak kariang se di
pondok sate den, tu waang mamete-mete indak bakarunciangan. Tu, aden pulo nan
waang ogo. Kok iyo indak lamak buah jirami dek waang lai, molah wak cubo agak
tiga ampek langkah di laga-laga tu-a,” Badai mangandak an Karapai.
Nan dikandak-an tangango. Inyo indak manyangko
Badai maogonyo. Kok ditampin bana mintak kawannyo tu, Karapai tau diuntuang,
indak katalok dek nyo doh.
Sabananyo, Karapai samo baraja silek jo Datuak Sunguik
Labek, tapi Badai labiah capek manangkok dari inyo. Dek capek manangkok tu,
ilimu silek Badai labiah tinggi dari Karapai. Katiko Badai marantau, inyo indak
dapek pulo baguru di Banten. Batambah ilimunyo. Karapai indak namuah baraja
silek lai katiko kawan-kawan saleting jo inyo lah dulu sakapalo.
“Baa, lai ka waang jawek tantangan waden?” Karapai
baliak batanyo.
“Sia pulo nan katalok malawan waang” Karapai
manjawek tanang, co urang indak ado masalah se.
“Tu manga waang ogoh waden tadi?”
“Indak ado mukasuik waden maogoh waang doh, tapi
sakik ati waden…”
“Ka aden waang sakik ati?” potong Badai.
“Tananglah sabanta. Waden alun salasai lai doh..”
“Taruihlah, den danga pulo kecek waang…”
“Waang tau ndak, dek gara-gara paja-paja tumbuang
nan indak sandereh mauruih bola kaki di nagari wak ko, anak-anak awak nan
cikok-cikok ka tumbuah tu indak jaleh kama ka madok bisuak lai…”
“Mukasuik waang, manga paja-paja tu?”
“Dek barabuik ambiak muko, dek barabuik pangkek,
balugo-lugo inyo untuk mandapek namo. Indak dikana bagai apo nan katajadi
kudiah doh…”
“Tu baa kini?”
“Ma tau di den, waden indak lo punyo kuaso
manyalasaiannyo doh..”
“Apo lai waden…”
“Tu baa sarancak e kini?”
“Waang doa-an se urang tu tatilantak surang, abih
pakaro mah…”
???*
Tulisan ini dimuat di Harian Umum Rakyat Sumbar, pada rubrik TUKANG KIPEH, edisi 30-05-2011
No comments:
Post a Comment