Oleh: Firdaus
Nagari
Matiraso bantuak dialahan garudo. Iyo sabana langang. Indak ado nan barani
kalua pondok katiko manjalang mugarik la-i. Katiko mugarik jo isya, hanyo garin
nan abang, kamaik, tu sumbayang surang. Katiko subuah, alah agak acok indak
tadangan suaro tabuah, abang jo tando-tando ado nan sumbayang subuah di surau.
Katiko
nan gaek-gaek manyabuik dialahan garudo, nan mudo-mudo indak banyak nan
mangarati. Apo tu dialahan garudo? Indak saso lo nan mudo tu indak mangarati jo
bahaso tu doh, karano inyo indak basobok jo maso tu, indak pulo mandaga
caritonyo dari nan gaek sabalunnyo.
Dialahan
garudo tu, istilah maso saisuak. Lah lamo bana. Nan tau mungkin nan iduik di
maso nagari tu bagajolak di tahun 1965-1966. Salain biadabnyo maso katiko tu, tu
ado pulo nan manyabuik-an ado buruang nan subana gadang, garudo namonyo,
datangnyo tibo-tibo se, apo nan ado disembanyo. Sabobok aya, ayam disembanyo.
Basobok kabau, kabau ditangkoknyo. Basobok urang, yo urang dilariannyo, digungguang dibaok tabang.
Nan
paliang panik, tantu si Badai. Pondok sate Tukang Kipeh-nyo nan biaso bukak
ba’da ashar, tapaso dituka. Sajak nagarinyo tu bantuak dialahan garudo, ba’da
ashar tu, lah indak ado nan kalua la-I doh, apo lai labiah laruik dari wakatu
tu.
Ba’da
asyar indak ado urang, dibukak pondok sate tu sasudah zuhua. Indak juo baurang,
tu labiah pagi saketek, kiro-kiro Badai maintaian wakatu duha. Nan diintainyo,
sasudah duha tu tantu lah ado nan lapa. Eh.. paritungannyo maleset, indak ado
juo nan balanjo doh. Tu dibukaknyo sajak pagi, kecek urang kini, bia satenyo tu
bisa untuak sarapan pagi.
Badai mamete-mete surang. Sakik bana hatinyo.
Lah babagai caro, indak ado juo nan tibo untuak balanjo. Lah dicubo pulo caro
nan indak biaso, bali sabungkuih diagiah dua, sahingga pulang dapek tigo
bungkuih, eh… indak juo ado nan tibo. Dek caro coitu, ado lo gunjiang, nan duo
antah sate pabilo. Daripado indak laku, diparagiahan se ka urang nan datang
balanjo.
“Ko
iyo indak buliah dipadia-an la-I, kok sahari duo hari ko indak ado urang nan
kalua, tu indak balanjo, den ka demo,” Badai tagak pinggang dimuko Karapai,
katiko konco palangkinnyo tu lalu di muko kadainyo.
Karapai
tanganggo, tu inyo singgah ka pondok konconyo tu, “dek-a waang? Dima waang
tasapo?”
“Kalera,
jan bagarah juo waang! Caliak lah dek waang, dek gara-gara surang, sado alahnyo
nan taniayo,” jawek Badai.
Si
Tukang Kipeh tu indak bisa manarimo.
Gara-gara pak wali mamanggok, sado alah warga nagarinyo indak manarimo
caro pak wali tu. Maso dek gaji indak naiak, pak wali tu baibo ati, tu
mangecek-an ka sado urang. Urang dek protes, antok-antok se di pondoknyo.
“Lah
untuang ado gaji mah, kok indak cando awak nan banyak ko, balangau mah!” kecek
Badai.
“Tu
apo nan ka waang buek?” tanyo Karapai.
“Pak
wali tu lah talampau mah. Rakyaiknyo indak makan, indak bakarajo, anak-anak nan
indak sakola, indak taunyo doh. Ko kan kalamak dek liau tu se, kok waang
namuah, waang buliah makan sate den sampai waang bosan,”
“Iyo,
apo nan ka waang buek?” Karapai maulang tanyo.
“Ma-ajak
nan lain, basamo-samo wak datang ka pak wali tu, jan lah mangaluah juo. Kok
indak talok, baranti se-lah la-i. Jan sampai lo rakyaik nan mamikian pak wali,
pak wali nan patuik mamikian rakyaik ko!”
Karapai
tadiam dek mandanga.
“Ba-a?
La-i lanteh angan waang?” Badai manyasak-an.
Karapai
hanok.
“Kok
waang indak talok, bakirok-lah dari pondok sate den ko. Cemen waang mah!” sosoh
Badai sambia mencaliak-an ampu tangan kidanyo ka bawah. *
Diterbitkan di Harian Umum Rakyat Sumbar, edisi Senin, 31 Januari 2011
No comments:
Post a Comment